„Biały Pająk”, Heinrich Harrer
Jedna z najwybitniejszych książek literatury alpinistycznej. Historia zdobywania północnej ściany Eigeru od pierwszych tragicznych przejść aż do roku 1964, do próby poprowadzenia direttissimy. Dramatyczny dokument zmagań człowieka z naturą napisany przez jednego z pierwszych zdobywców Białego Pająka.
„Nazwa tej części szczytowej ściany Eigeru bierze się z jej wyraźnego podobieństwa do olbrzymiego pająka. Rzadko się zdarza, aby nazwa pochodząca od zewnętrznego podobieństwa oddawała równocześnie prawdziwą istotę nazwanego. Pająk w ścianie Eigeru jest biały – jego korpus składa się z lodu i wiecznego śniegu. Także stumetrowe odnóża są białe. Żywy lód ciągnie się z niesamowicie stromego pola firnowego poprzez rynny, rysy i szczeliny – w górę, w dół, na prawo i lewo, we wszystkich kierunkach i pod różnymi kątami. … Kto chce ujść potokom lawin na Pająku, musi wiedzieć, że z tego niezwykle stromego miejsca nie ma ucieczki. Musi umieć czekać cierpliwie i rozważnie rozłożyć swoje siły, bo ponad Pająkiem zaczynają się przewieszone zalodzone Rysy Wyjściowe i tam są one potrzebne. Kto cierpliwość i rozwagę zamieni na pędzony strachem, gorączkowy pośpiech, stanie się rzeczywiście podobny do muchy, która tak długo trzepocze się w pajęczej sieci, aż traci nieprzytomność i pozostaje w niej na zawsze. … W późniejszych latach, kiedy zdawało mi się, że na mojej życiowej drodze los rozciągnął pajęczą sieć, myślałem często o Białym Pająku. Także w różnych sytuacjach życiowych, kiedy wydawało mi się, że nie ma już żadnego wyjścia, sprawdzały się te środki i cechy, które umożliwiły nam wyjście ze ściany Eigeru: rozwaga, cierpliwość i męstwo”. (Heinrich Harrer)