magisterkowalski.blog. Historia przerwanej miłości – Tomek Kowalski, Agnieszka Korpal

Opis

To nie jest kolejna zwykła historia o miłości. Nie jest też opowieścią o tragedii, która ją przerwała.

Tomek Kowalski i Agnieszka Korpal. Dwójka młodych, niezwykłych ludzi, nagradzanych sportowców i podróżników kochających życie ponad wszystko spotyka się i zakochuje. Szaleńczo, na zawsze i na sto procent. Oboje wiedzą, że są dla siebie stworzeni, niemal od pierwszego przysłowiowego wejrzenia. I wszystko od samego początku wskazuje na to, że los miał ich ze sobą zetknąć: podjęte we wczesnej młodości decyzje, pasje, wyjazdy, miejsca, które szeroko opisują w książce. Tomek, zanim 6 marca 2013 roku zginął podczas zejścia z Broad Peaku, po pierwszym w historii zimowym zdobyciu tego szczytu, przez kilka lat prowadził blog. Ten właśnie blog, przeplatany wspomnieniami Agnieszki, stanowi oś pięknej, napisanej przez życie opowieści, w której niewiele jest miejsca na łzy, smutek i rozgoryczenie. Radość życia, którą miał w sobie Tomek, przenika niemal każdą stronę, dodaje energii i przywraca wiarę w to, że marzenia mogą się spełniać.

magisterkowalski.blog. Historia przerwanej miłości nie jest kolejną książką o Broad Peaku, lecz historią o tym, jak piękne może być życie.

Ile jest wart ciepły prysznic po dwóch dniach ścigania się po lesie, w błocie i deszczu? Jak smakują oliwki od pana w tureckim sklepie, który kompletnie cię nie rozumie i nie wie, dlaczego masz twarz całą od soli z potu, ale domyśla się, że jesteś potwornie głodny i zmęczony, więc chce ci ulżyć choć trochę? Jak wygodne jest łóżko w twoim domu, o którym marzysz po nieprzespanej na zawodach nocy? Ile jest wart pocałunek z ukochaną osobą, tą, która w myślach dodawała sił, kiedy miałeś kryzys na ostatnich kilometrach biegu? Możesz to odkryć tylko ty sam.

Agnieszka Korpal

 

Wiatr. Od początku do końca w twarz. Nawet w drodze powrotnej. Wiatr tej nocy ledwo daje mi rozbić namiot. Wiatr przewraca kuchenkę z wrzątkiem. Wiatr wciska kurz w oczy. Wiatr pod szczytem przewiewa do szpiku. W końcu się do niego przyzwyczajam. (…) Bujne trawy wzdłuż rzeki, a dookoła srogie i kolorowe skały. Są wodospady, uciekające stada vicunas (…), palące słońce i piasek, żwir i kamienie. Przechodzę tego dnia jakieś 25 kilometrów. Zmęczone stopy myję w ciepłych (…) wodach Rio Aquas Calientes. Niesamowite kontrasty. (…) Skały, żółta trawa, czarne kamienie wulkaniczne. Wprost nie można tego pochłonąć.

Tomek Kowalski