Psychovertical. Przestrzeń obłędu – Andy Kirkpatrick

Opis

Pierwsza część autobiografii najbardziej szalonego i najzabawniejszego wspinacza na świecie

Jej kanwą jest wariackie, samotne, jedenastodniowe przejście Reticent Wall na El Capitanie… A przy okazji Andy barwnie opowiada o tym, jak prawie został artystą,  jak mieszkał na squacie, jak rozbił wielkie akwarium, dlaczego długo uważał się za półanalfabetę, dlaczego Word jest niefajny, dlaczego bycie ojcem jest cudowne i koszmarne zarazem, a także o tym, jak rodziła mu się ukochana córka Ella. I o wielu innych rzeczach, chwilami naprawdę trudnych do pojęcia… Natomiast o swoim synu i trudnych próbach pogodzenia wspinania z życiem rodzinnym (a także o tym, jak nie należy zdobywać Troll Wall i jak naprawdę wyglądała rzeka czekolady w filmie „Charlie i fabryka czekolady”) opowiada w Zimnych Wojnach, ale to już zupełnie inna historia…

Książka ukazała się przy współudziale Fundacji Wspierania Inicjatyw Twórczych i Naukowych FOSTER oraz pod patronatem Wspinanie.pl.

Autobiografia Kirkpatricka tryska czarnym humorem. Autor pisze z wielką elokwencją o lękach wspinacza wykonującego ekstremalne rzemiosło, realizującego szalone wyzwanie, które sam na siebie nałożył.

Stephen Venables, “Mail on Sunday”

Zawsze zajmujący, a często zabawny, Psychovertical opowiada przede wszystkim o tym, co traci się podczas stawania się jednym ze światowej klasy wspinaczy. Fascynujący rzut okiem na bardzo pionowy wewnętrzny świat bohatera.

„Adventure Travel”

Kirkpatrick nigdy nie wstydzi się własnego strachu i wątpliwości, które zdają się przysłaniać  niemal każdy jego ruch, a przygniatające logistycznie i przerażające dla psychiki zadania, jakie na siebie nakłada, zawsze grożą mu stłamszeniem. Ale jego mądrość i przesadny entuzjazm do wspinania i podróżowania w miejsca kompletnie niedostępne dla przeciętnego faceta sprawiają, że książki Andy’ego naprawdę dobrze się czyta. Ten facet zdaje się mieć niezaspokojony apetyt na wystawianie się na niebezpieczeństwo, co czytelnikowi chętnie moszczącemu się w fotelu  przynosi tym większą satysfakcję.

„Irish Times”